Bizimkisi müthiş bir aşktı. Çok
seviyordum onu. Onu her gördüğümde o kırmızı beyaz elbiseleriyle benim aşkımdı.
Benzersiz güzellikteydi. Âşıktım.
Geçmişte kavgalarımız olmuştu. Ama ben
hep affetmiştim. Hatırlamak da istemiyordum. Tarihe gömmüştüm.
Trakya’da bir şeyler olmuş. Ne yapalım?
Zor günlerdi. Sevgilim mecbur kalmasaydı yapar mıydı? Biz anlamazdık. Sevgilim
doğrusunu bilirdi.
Sonra sevgilim ansızın beni ve
arkadaşlarımı 20 sınıf birden askere gönderdi. Elimize de tüfek yerine kazma
kürek verdiler. Bir şey anlamadım ama benim sevgilime güvenim tamdı. Muhakkak
bir bildiği vardır diyordum içimden.
Tam eve dönmüştük ki sevgilim bu sefer
bana bir başka sürpriz hazırlamış. Yine anlamadım. Varlık vergisi miymiş
neymiş? Sevgilim bütün paralarımı istiyordu. Yalnız paralarımı değil neyim var
neyim yoksa her şeyimi almaya kalktı. Aldı da. Vermesem Aşkale diye bir yere
sürgüne gidecektim. Neden yapıyordu bütün bunları? Anlamıyordum.
Sonra bir gün sevgilimin arkadaşları
evlerimize dükkânlarımıza saldırdılar. İşte onu hiç anlamadım. Neden yahu?
Suçum neydi? Sonradan 6 Eylül mü, 7 Eylül mü öyle bir şeyler dediler. Her şeyi
kırdılar döktüler. Her olaydan sonra bir yara daha alıyordum. Bu olanlar sanki
mahşerin dört atlısı gibi üzerimden geçmiş, beni perişan etmişti. Ama benim
gözlerim kördü. Sevgilimden başkasını göremiyordum.
Sevgilimi çok seviyordum. Âşıktım ona.
Unutmaya hazırdım her şeyi. Zaten unutmuştum da…
Derken sevgilimin bana yalanlar
söylediğini fark ettim. Taksim’de 1 Mayıs mıydı neydi çok iyi hatırlamıyorum,
bir sürü insan öldü. Sevgilim dedi ki, “işte panik oldu ezildiler”
filan… Meğerse insanların üstüne sevgilim ateş açmış. O yüzden olmuş bütün
olanlar.
Kahraman Maraş’ta da böyle bir şeyler
olmuş. İçime oturdu. Bu sefer sevgilimi affetmekte zorlanıyordum.
Sevgilim sinirlendiği zaman ne yapacağı
belli olmuyordu. Bir gün bir sinirlendi, bir sinirlendi, Sivas’ta 32 aydın
yanarak öldü. Bunu aramızda hiç konuşmadık. O da çok utanıyordu yaptıklarından.
Bir de Gezi Parkı denen bir yerde
aramızda kavga çıktı. Çok fena kapıştık. Epey zaman dargın kaldık. Sevgilim
yine bana çok kızmıştı. Üzerime gazlar filan sıktı. Hatta arkadaşlarımdan
hayatını kaybedenler oldu. Çok fena darıldım.
Ama en çok üzüldüğüm kendi arkadaşlarıyla
olan anlaşmazlıkları. Onlara PKK diyordu. 40 senede bu yüzden kaç bin arkadaşı
hayatını kaybetti. Bitmiyordu bu kavga. Sevgilim bir türlü çözüm bulamıyordu.
Ben de çok üzülüyorum bu duruma tabii.
Sevgilim bir zaman evvel “bütün
komşularımızla iyi geçinmemiz” lazım dedi. “Öyle gerek” dedi. Ben de
“tabii çok haklısın” dedim. Ama nedendir bilinmez, ilk önce alt kattaki
komşumuzla kavga çıkarttı. Sonra yukarı kattaki komşumuzun bir uçak oyuncağı
varmış, onu kırdı. Tabi kıyamet koptu. Neyse ki sonradan özür filan diledi de onunla
barıştık. Karşı apartmanda bir komşumuz vardı, o da kendi komşuları ile
arasında problem yaşıyordu, gitti o kavgaya karıştı. “Sana ne sevgilim, Gazze, Kudüs bizi ne ilgilendirir, sen karışma” dediysem de anlatamadım. “Onlar
benim kardeşlerim” deyip problem çıkartmaya devam etti. Onların apartmanına
yönetici mi olmak istiyor muymuş neymiş? Tabi sonunda kavga çıktı. Sevgilim
Mavi Marmara diye bir gemi gezisi organize etti. . Sonra olanlar oldu. Onlarla
da daha yeni yeni barışabildik. Huzurumuz kaçmıştı. Güya komşularla iyi
geçinecektik. Olmadı...
Bütün bunlar gönlümü kırıyor sevgilimle
aramda uçurumlar açıyordu. Kimse artık sevgilimi sevmiyor, onu takmıyordu. Arkasından
da konuşuyorlardı. Üye olmaya çalıştığımız bir batılı bir kulüp vardı. Oraya da
bizi almadılar. Bütün bunlar mecburi
yutuyordum. Fakat ben onu öyle seviyordum ki vaz geçmeyi hiç düşünemiyordum.
Çok çok kavgalarımız oldu. Benim
anlattıklarım şu anda hatırladıklarım. Sonra ne mi oldu? Artık bezmiştim. Daha
fazlasına dayanamıyordum.
Fakat esas mesele inançlar yüzünden
çıktı. Sevgilim benim inançlarımı küçümsüyor, beni insan yerine koymuyordu. Bu
kadar yıllık beraberliğimize rağmen bana hala “misafir” diyordu. Artık
dayanamaz olmuştum. Sonunda bunca yıllık sevgilimi terk etmeye karar verdim.
Fakat ne yapabilirdim? 60 yaşımı
geçmiştim. Bu yaştan sonra bir daha âşık olabilir miydim? Çok zor olmaz mıydı?
Ve bir gün onu gördüm. Mavi beyaz bir
elbise giymişti. Elbisesinin her yerinde altı köşeli yıldızlar vardı. Kırmızı
beyazlı sevgilimin tersine herkes onu takdir ediyor hatta kıskanıyordu. Çok çok
güzeldi. Müthiş becerikli idi. İnanılmaz derecede akıllıydı. Bana da dört elle
sarıldı. Yakınlarımı kucakladı.
Şimdi yeni sevgilime çılgınca aşığım. Onunla
çok çok mutluyum. Bunca yıl eski sevgilimle neler çektiğimi düşündükçe “niye
daha evvel terk etmedim ki” diye kendime soruyor ve pişmanlıklar yaşıyorum.
Dünyaya bir kere geliyoruz. Mutluluk hepimizin hakkı. Keşke, keşke daha evvel
cesaret edip o nankör sevgiliyi terk etseydim. En önemlisi benimle beraber eski
sevgiliMİ terk eden çocuklarım torunlarım benim çektiklerimi çekmeyecekler.
Bizimkisi bir aşk hikâyesi işte. Darısı
hepinizin başına…
Hoşça kalın, sevgiyle kalın.
Aaron Baruch (Ankaralı)
Cok guzel bir yazi, tebrikler.
YanıtlaSil